Kuracja Profesora Tutki

[Marcin Robert]

Kuracja Profesora Tutki

W kawiarni zebrali się: rejent, doktor i sędzia, a wkrótce dołączył do nich także Profesor Tutka. Tym razem dyskusja dotyczyła skuteczności domowej medycyny.

– Nigdy nie należy dawać wiary domorosłym uzdrowicielom – zaczął doktor. – Nieraz już leczyłem pacjentów, których drobne z początku dolegliwości przeobraziły się w poważne schorzenia, ponieważ zamiast udać się do specjalisty, zawierzyli oni babcinym ziółkom albo modnym akurat środkom, reklamowanym przez znanych aktorów udających lekarzy.

– A jednak – zaoponował rejent – każdego roku udaje mi się przetrwać czas jesiennych i wiosennych przeziębień właśnie dzięki ziółkom, nie babci jednak, lecz ciotki.

– Katar nie leczony trwa siedem dni, za to leczony – cały tydzień! – sędzia wtrącił znane przysłowie.

– Właśnie! – zgodził się doktor. – Domowe leki nie pomagają wcale, reklamowane zaś specyfiki zwalczają tylko objawy, a zażywający je człowiek jest po nich tak samo chory, jak był.

– Pamiętam – odrzekł na to Profesor Tutka – jak w pewne wakacje zaproszony zostałem przez mojego bliskiego przyjaciela na egzotyczną, tropikalną wyspę, gdzie ów przyjaciel mieszkał. Pech chciał, że wkrótce po przybyciu na miejsce dopadł mnie straszliwy, za przeproszeniem, nieżyt nosa. Wyobraźcie sobie panowie: Błękit oceanu, słońce wiszące wprost nad głową, śliczne dziewczęta tańczące pod palmami w spódniczkach z trawy, a wszystko to w tak intensywnych barwach, jakie z trudem dałoby się znaleźć w naszym, pięknym skądinąd, kraju. Pośród tego wszystkiego zaś ja, z czerwonym nosem, załzawionymi oczami i drapaniem w gardle. Poprosiłem przyjaciela o jakiś proszek na katar, ten zaś oświadczył, że nie uznaje nowoczesnej chemii, woli tradycyjne, naturalne sposoby i jeżeli chcę, to zaprowadzi mnie do miejscowej zielarki. Czułem się tak źle, że gotów byłem oddać duszę diabłu, jeśli by mnie tylko wyleczył – chociaż, jak panowie wiedzą, zwykle nie wierzę w przesądy – zgodziłem się więc bez wahania.

Po kilkuminutowym spacerze znaleźliśmy się na skraju wioski, gdzie stała chata czarownicy, cała pokryta palmowymi liśćmi. Stanęliśmy przed nią, a wtedy przyjaciel głośno zawołał: ko-ko, ko-ko – co jest miejscowym powitaniem. Zielarka zaprosiła nas do środka i przez godzinę mogłem przyglądać się rytuałowi, którego zwykle nie pokazuje się turystom. Na koniec otrzymałem napar z miejscowych roślin, o całkiem przyjemnym zresztą smaku, podany w naczyniu z tykwy. Po jego wypiciu nie odczułem zrazu jakiejś wyraźniejszej zmiany samopoczucia, lecz trzy dni później – jak ręką odjął! Zupełnie zapomniałem, że kiedykolwiek byłem chory!

– I jakież to zioła znalazły się w tym cudownym wywarze? – spytał podejrzliwie doktor.

– No cóż, rozpoznałem bataty reszta zaś była proszkiem, którego skład utrzymywany był w tajemnicy od pokoleń, ale przypomniałem sobie o jeszcze jednej egzotycznej ciekawostce. Otóż na wyspie tej obowiązuje tydzień trzydniowy.

[Juhani]

Całkiem niezły fanfik:)

[sowa]

Wyobraźcie sobie panowie: Błękit oceanu

Małą literą.

Otóż na wyspie tej obowiązuje tydzień trzydniowy.

Ponieważ to jest opowieść o dawnym wydarzeniu, "obowiązywał" byłoby lepsze i spójne z resztą narracji.

[neularger]

Otóż na wyspie tej obowiązuje tydzień trzydniowy.

Ponieważ to jest opowieść o dawnym wydarzeniu, "obowiązywał" byłoby lepsze i spójne z resztą narracji.

Wyspa nie zniknęła, nie porwali jej kosmici, ani nie zatopiła fala tsunami. Nic takie nie wynika z fabuły. Wyspa nadal istnieje. Skoro obowiązywał tydzień trzydniowy, to obowiązuje dalej, bo dlaczego niby nie? Zdanie, IMO, jest spójne z resztą narracji.

e. dodatkowe zdanie

[ElGeneral]

Otóż na wyspie tej obowiązuje tydzień trzydniowy.

Ponieważ to jest opowieść o dawnym wydarzeniu, "obowiązywał" byłoby lepsze i spójne z resztą narracji.

Wyspa nie zniknęła, nie porwali jej kosmici, ani nie zatopiła fala tsunami. Nic takie nie wynika z fabuły. Wyspa nadal istnieje. Skoro obowiązywał tydzień trzydniowy, to obowiązuje dalej, bo dlaczego niby nie? Zdanie, IMO, jest spójne z resztą narracji.
e. dodatkowe zdanie

Grrrrrrghrrr...

[Małgorzata]

Nie rozumiem zastrzeżenia. Od kiedy w języku polskim obowiązuje ścisłe następstwo czasów?

[ElGeneral]

Skoro nie rozumiesz mojego zastrzeżenia, to wyjaśnię, że od ponad półwiecza byłem (i jestem) przekonany, iż pisze się (i mówi) "nic takiego". Ale może się mylę. Jeśli tak, to cofam się z głębokim ukłonem.

[sowa]

Wyspa nie zniknęła, nie porwali jej kosmici, ani nie zatopiła fala tsunami. Nic takie nie wynika z fabuły. Wyspa nadal istnieje. Skoro obowiązywał tydzień trzydniowy, to obowiązuje dalej, bo dlaczego niby nie? Zdanie, IMO, jest spójne z resztą narracji.

Ważne dla opowieści jest jak było wtedy, a nie jak jest teraz. Poza tym, akurat takie rzeczy jak "trzydniowy tydzień", to kwestia konwencji, która może się szybko zmienić. Wg mnie lepsze byłoby "obowiązywał", tylko tyle powiedziałem i tylko tyle chciałem powiedzieć.

[neularger]

Dziękuję, Generale, za zwrócenie uwagi. Powinno być "takiego". Końcówkę zgubiłem. Nie jest to żadna nowa pisownia, żeby aż należało warczeć...

Sowo, mam przekonanie, że nie masz żadnych argumentów na przedstawioną tezę. Raz - Małgorzata napisała, że w języku polskim nie obowiązuje ścisłe następstwo czasów. Dwa - uwaga o konwencji jest mało nietrafna, że tak eufemistycznie to nazwę. Skoro Autor nie napisał, że się zmieniła konwencja i tydzień ma inną długość, to się nie zmieniła, przyjmowanie że mogła się zmienić i upieranie przy błędzie Autora jest wyłącznie kwestią Twojego, sowo, osobistego przekonania i chciejstwa we wmawianiu błędu Autorowi.
W swoich tekstach, sowo, będziesz stosował czas przeszły. Też można. Na razie jednak, jest to tekst MR a nie Twój, drogi Komentujący.
Tu są Warsztaty, a nie omówienie Twoich osobistych preferencji, sowo. Dopóki nie udowodnisz, że Autor popełnił błąd, dopóty wybór Autora pozostaje wyborem najlepszym.

edit. dodałem słowo

[Marcin Robert]

Wyobraźcie sobie panowie: Błękit oceanu

Małą literą.

Wielkiej litery używamy także po dwukropku, kiedy następuje dłuższy opis lub dłuższe wyliczenie.

Jak łatwo się domyślić, interesujące nas zdanie potraktowałem jako dłuższe wyliczenie.

Otóż na wyspie tej obowiązuje tydzień trzydniowy.

Ponieważ to jest opowieść o dawnym wydarzeniu, "obowiązywał" byłoby lepsze i spójne z resztą narracji.

Ponieważ zarówno wyspa, jak i wspomniana konwencja nadal istniały w czasie, gdy Profesor o nich opowiadał, więc - jak słusznie zwrócili uwagę Przedpiścy - mogłem użyć czasu teraźniejszego.

Dzięki za dotychczasowe komentarze, spodziewam się jednak, że to dopiero początek znęcania. ;)

[ElGeneral]

Dziękuję, Generale, za zwrócenie uwagi. Powinno być "takiego". Końcówkę zgubiłem. Nie jest to żadna nowa pisownia, żeby aż należało warczeć...

Neu, kilka osób już mi zwracało uwagę, że przesadzam z dbałością o formę wypowiedzi i jestem nadmiernym językowym purystą. Cóż robić... to jest mój aktualny fach.
Bez urazy?

[Marcin Robert]

Co bym poprawił:

1. Zostawiłem wprawdzie oryginalne Profesor Tutka, pisane dużą literą, teraz jednak słowo "profesor" napisałbym małą.

2. "Znanych aktorów" z pierwszej wypowiedzi doktora zmieniłbym na "aktorów", co bardziej podkreśliłoby oszukaństwo tych reklam.

3. Wypowiedź rejenta: razi powtórzenie słowa "jednak".

4. Stwierdzenie Tutki: "Czułem się tak źle, że gotów byłem oddać duszę diabłu, jeśli by mnie tylko wyleczył" jest pozostałością po nieco innym zakończeniu. Zostawiłem je w tej wersji, bo nie jest bardzo rażące, ale zastanawiam się nad zmianą tej kwestii.

To tyle, na co zwróciłem uwagę w tej chwili.

[Regis]

Podoba mi się, naprawdę, dobra robota. Tylko mam jedno pytanie: gdzie tutaj jest fantastyka?

Ktoś byłby na tyle dobry, żeby mnie oświecić czym się różni ten dłuższy myślnik, który u Autora występuje w dialogach od tego normalnego, zwykłego? Bo pamiętam, że kiedyś zostałem zbesztany za niepoprawne użycie go w opowiadaniu.

[Cordeliane]

Ja bym obstawiała, że mogłeś zostać zbesztany za używanie dywizu dla oznaczenia myślnika. Przy czym, w tekstach zamieszczanych na forum, ja bym się jeszcze o to nie czepiała (podobnie jak o używanie znaku cala zamiast cudzysłowu), byle autor był konsekwentny i nie pisał raz tak, raz siak.
W ramach oświecenia przeczytaj sobie ten artykulik na wiki, i kilka powiązanych (hasła: pauza, półpauza, dywiz).

[Regis]

To nie był nawet mój błąd, po prostu edytor tekstu raz mi zmienia myślnik na dywiz, raz nie, a wyłączyć tego ustrojstwa nie umiem. Tyle, że jak zamienia to całkiem losowo, a później muszę to wszystko poprawiać ręcznie.